Diagnostyka

Pulsoksymetria

Pulsoksymetria jest nieinwazyjną metodą pomiaru zawartości utlenowanej hemoglobiny we krwi.
Pulsoksymetr w swoim działaniu wykorzystuje zjawisko absorpcji światła podczerwonego przez wysyconą tlenem hemoglobinę. Badanie polega na założeniu czujnika na palec (u starszego pacjenta) oraz na nadgarstek lub stópkę – u noworodków i niemowląt. Urządzenie rejestruje światło przechodzące przez pulsujące naczynia krwionośne, dlatego obok saturacji na ekranie pojawia się również wartość tętna pacjenta.

Pulsoksymetria ma wiele zalet. Jest badaniem nieinwazyjnym, bezbolesnym, prostym w obsłudze. Nie daje żadnych skutków ubocznych, co pozwala na ciągły pomiar wysycenia krwi tlenem. Aktualnie produkowane przenośne wersje aparatów umożliwiają pomiar praktycznie w każdych warunkach.

Problemy z uzyskaniem wiarygodnego odczytu pojawiają się jedynie przy słabej pulsacji w naczyniach, co ma miejsce przy oziębieniu kończyn, czy też słabym krążeniu obwodowym. W związku z tym przed założeniem czujnika należy pobudzić krążenie w miejscu pomiaru przez lekkie rozmasowanie.

Prawidłowa saturacja tlenu we krwi u osób zdrowych wynosi 95–99%. W przypadku wrodzonych wad serca zależy od rodzaju wady. Optymalne utlenowanie krwi w przypadku siniczych wad serca przed zabiegiem operacyjnym lub po operacjach wstępnych wynosi 75–80%, po korekcji całkowitej oraz po operacji metodą Fontana wzrasta do 90% i powyżej.

Pulsoksymetria, obok badania fizykalnego i EKG, powinna być nieodłącznym elementem standardowej wizyty kontrolnej w poradni kardiologicznej pacjentów z siniczymi wadami serca, zarówno przed, jak i po każdym etapie leczenia operacyjnego.