Diagnostyka

Badanie elektrokardiograficzne EKG

Pobudzenie elektryczne komórek serca, przewodzone od przedsionków do komór i powodujące skurcz mięśnia sercowego, można zmierzyć na powierzchni ciała, w różnych jego miejscach.
Najczęstszą i najprostszą metodą umożliwiającą ocenę czynności elektrycznej serca, a tym samym diagnostykę zaburzeń jego rytmu, jest badanie elektrokardiograficzne (EKG), w którym pochodzące z serca zmiany potencjałów elektrycznych odbierane są na powierzchni ciała. Poprzez naklejone na skórę elektrody rejestruje się i mierzy przewodzenie elektryczne w sercu.

Rejestrowane dane zapisywane są w formie wykresu (elektrokardiogramu) i drukowane na pasku papieru, przesuwającym się w aparaturze elektrokardiografu.
Na krzywej EKG można wyróżnić 5 charakterystycznych załamków, oznaczanych kolejno literami: P, Q, R, S, T. Zmiana ich kształtu lub odległości między nimi może świadczyć o patologii.

Prawidłowy zapis EKG   1. załamek P – pobudzenie mięśni przedsionków 2. i 4. linie izoelektryczne 3. załamki Q, R i S, tzw. zespół QRS – pobudzenie (depolaryzacja) mięśni komór 5. załamek T – powrót mięśni komór do stanu wyjściowego (repolaryzacja) 6. odstęp PQ – czas przewodzenia pobudzenia z węzła zatokowego do mięśni komór 7. odstęp QT – depolaryzacja i repolaryzacja mięśni komór

EKG obrazuje jednak tylko krótki moment aktywności serca, dlatego nie zawsze jest w stanie wychwycić zaburzenia rytmu serca, które zazwyczaj nie występują stale, lecz w odstępach czasowych.